Γράφει ο Κωνσταντίνος Σαπαρδάνης
«Δεν είμαι πλέον ικανοποιημένος με το να δέχομαι ψίχουλα από το τραπέζι»
Ian Hunter, ομοφυλόφιλος πολιτικός της Αυστραλίας, 2009
Είναι η πεποίθηση ότι ο κόσμος γύρω μας μπορεί να κατανοηθεί μέσω της λογικής και των αισθήσεων που μας αποκάλυψε πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι στην ικανότητά τους να χρησιμοποιήσουν τα δύο αυτά εργαλεία και πως, άρα, αξίζουν εξίσου τον σεβασμό και τα δικαιώματα που τα ονομάσαμε, συμπερασματικά, ανθρώπινα. Δικαιώματα που θα έπρεπε να αποδίδονται σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται, που δεν χρειάζονται νομοθετικές ρυθμίσεις για να κατοχυρωθούν, αλλά μόνο, με την προσεκτικότερη ηθική και νομική κρίση, να αφαιρούνται όταν είναι απαραίτητο. Αυτή η ορθολογική θέαση της ανθρώπινης εμπειρίας που αναδείχθηκε από τους προσωκρατικούς και τους σοφιστές και την αναβίωσαν οι διαφωτιστές της Ευρώπης ήταν η ιδέα που πρόβαλε αντίσταση στη θεοκρατική αντίληψη της προνομιούχας αυθεντίας κάποιου μεσσία ή ιερέα, που αξιώνονταν ικανότητες μοναδικές στις κοινότητές τους και μια πρόσβαση σε γνώση που δεν είχαν οι υπόλοιποι. Αιώνες μετά, ακόμα μέχρι σήμερα, οι ίδιες αυτές σκοταδιστικές φωνές προσπαθούν να αντιπαλέψουν τις δυνάμεις προόδου που έχουν προσπεράσει τη χώρα μας δεκαετίες ολόκληρες.
Το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας θα έπρεπε να είναι μπανάλ. Και είναι. Τουλάχιστον για μερικούς από εμάς που μας είναι φανερό ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του γείτονα δεν παρεμβαίνει στην καθημερινότητά μας και άρα δεν μας πέφτει λόγος ούτε να μεμφθούμε τον γείτονα για τον τρόπο που φέρεται ούτε να του δώσουμε την άδεια να ασκεί τα δικαιώματα που οι υπόλοιποι έχουμε δεδομένα. Είναι τόσο βαρετό όσο και αναπόφευκτο να θυμώνουμε με το όνειδος της εκκλησίας κάθε φορά που το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας επανέρχεται στην επικαιρότητα.
Το όνειδος των παπάδων εκφράζεται συνήθως μέσω του δήθεν ‘αφύσικου’ της συμπεριφοράς των ομοφυλόφιλων – της αξίωσης πως ούτε τα ζώα δεν φέρονται έτσι. Ας ενημερώσει κάποιος αυτούς τους ‘φυσιολάτρες’ ότι το ένα δέκατο περίπου των θηλαστικών επιδεικνύουν ομοφυλοφιλική συμπεριφορά (8% των προβάτων έχει μακροχρόνιες ομοφυλοφιλικές σχέσεις) και πως η κληρονομική προέλευση της σεξουαλικότητας είναι κάτι που δεν ανακαλύπτεις χαζεύοντας το ταβάνι σου ή διαβάζοντας ένα βιβλίο που γράφτηκε για αμόρφωτους βοσκούς του έτους μηδέν, αλλά κάνοντας επιστημονική έρευνα που έχει ήδη δείξει με σχετική ακρίβεια τη σύνδεση της συμπεριφοράς αυτής με το ανθρώπινο γονιδίωμα. Ποιος ο λόγος εξάλλου να αντιγράφουμε τυφλά τις διαδικασίες που συναντάμε στη φύση όταν παίρνουμε αποφάσεις σαν άτομα ή σαν πολιτεία; Όταν ο Δαρβίνος παρουσίασε τη θεωρία του για την εξέλιξη των ειδών δεν πρότεινε ένα μανιφέστο για το πώς πρέπει να αναπαραγόμαστε, αλλά μόνο μια περιγραφή του τρόπου με τον οποίο ο άνθρωπος έφτασε στη σημερινή του μορφή. Ήτανε η διαστρεβλωμένη πρακτική του λεγόμενου ‘κοινωνικού δαρβινισμού’ που οδήγησε στην κτηνωδία τηςευγονικής, μια ιδεολογία βασισμένης στην «επιβίωση του ικανότερου» (μια φράση που δεν προέρχεται καν απ’ τον Δαρβίνο). Η μελέτη της φύσης όμως μας δίνει μόνο την εξήγηση του πώς συμβαίνει κάτι, όχι οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουμε. Αυτό μένει σε μας να το αποφασίσουμε˙ πρωτίστως ηθικά και δευτερευόντως πολιτικά.
Ακούμε και τις παραπλανητικές δηλώσεις του τύπου «το στοματικό σεξ προκαλεί καρκίνο» με τις οποίες θέλουν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για την υγεία των αμαρτωλών. Το γεγονός ότι στοματικό σεξ δεν κάνουν μόνο ομοφυλόφιλοι (ούτε είναι απαραίτητο σε μια τέτοια σχέση, ούτε είναι αδύνατο να γίνει με ασφαλή τρόπο) θα έπρεπε να είναι αρκετό για να δείξει ότι πίσω από την επιστημονικοφάνεια κρύβεται η ομοφοβία και το μίσος. Αποτυγχάνουν να καταλάβουν ότι η σεξουαλική πράξη είναι το πιο ασήμαντο κομμάτι της συζήτησης. Είναι γεγονός βέβαια ότι οι θρησκείες έχουν μια εμμονή με το σεξ -ειδικά οι μονοθεϊσμοί. Η ομοφυλοφιλία όμως δεν είναι ένας διαφορετικός τρόπος να κάνεις σεξ, είναι ένας διαφορετικός τρόπος αγάπης. Γι’ αυτό και τα μειλίχια χαμόγελα των σύγχρονων παπάδων και η πραότητα της φαινομενικής τους συμπόνιας όταν ξεστομίζουν μαργαριτάρια όπως το «μισούμε την αμαρτία, αγαπάμε τον αμαρτωλό» έχουν σταματήσει να πείθουν οποιονδήποτε πέρα από τον πιο εύπιστο θρησκευόμενο ή τους ‘συνοδοιπόρους’ τους στο μίσος και στην προκατάληψη. Ξεχνάνε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι που κάνει κάποιος, αλλά κάτι που είναι, αποκαλύπτοντας πόσο περιττή και αναληθής είναι η εν λόγω δήλωση, αφού πράξη και ιδιότητα δε διαχωρίζονται. Τρανή απόδειξη της υποκρισίας τους οι πένθιμες καμπάνες για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στους ομοφυλόφιλους, ενώ τις έχουν αφήσει σιωπηρές για τους θανάτους μεταναστών, για τις υπογραφές των μνημονίων και για τις πολύ συχνές εκδηλώσεις ‘υπερβολικού ζήλου’ του κρατικού μηχανισμού, όπως στην ακραία περίπτωση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, ή του κοινοβουλευτικού φασισμού, όπως σε αυτήν του Φύσσα. Οι χτύποι της καμπάνας τότε, σαν επίδειξη της δύναμής τους (που έχουν κατά πολύ χάσει αλλά αναπολούν με νοσταλγία), θα μπορούσε ίσως να είχε κάποια χρησιμότητα, ή τουλάχιστον κάποιον αντίκτυπο.
Τους ακούμε και να παραληρούν πως αν δεχτούμε τους ομοφυλόφιλους τότε θα πρέπει να δεχτούμε και τους κτηνοβάτες ή τους παιδεραστές. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις όμως αφορούν συναινούντες ενήλικες. Ούτε παιδιά ούτε ζώα. Η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων γίνεται στη βάση ιδιωτικής επιλογής και ατομικής ευθύνης, όχι στην καταπάτηση των δικαιωμάτων του άλλου. Δεν μπορεί λοιπόν το ένα να οδηγήσει στο άλλο. Η σύγχυση μεταξύ ομοφυλόφιλων και παιδεραστών ανήκει σε ανίδεα μυαλά που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η παιδεραστία είναι βιασμός ενώ η ομοφυλοφιλία, όπως είπαμε, ένας διαφορετικός τρόπος να αγαπάς. Εξάλλου, ομοφυλόφιλοι μεγαλώνουν παιδιά εδώ και χιλιετίες, απλά το κάνουν κρύβοντας την ταυτότητά τους, ακριβώς εξαιτίας της δίωξης που δέχονται από τις ανελεύθερες κοινωνίες˙ που θα έπρεπε να αποτελούν παρελθόν. Και μάλιστα έχει δειχτεί ότι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει από γονείς του ίδιου φύλου δεν υστερούν καθόλου στη σωματική ή την ψυχική τους υγεία από τα υπόλοιπα.
Ας μην παριστάνουμε όμως ότι μόνο οι θρησκόληπτοι έχουν ομοφοβικά μυαλά. Το ΚΚΕ (για να πάρω ένα ιδιαιτέρως λυπηρό παράδειγμα) επανειλημμένα έχει πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίον της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, είτε με το γεγονός ότι «δεν ασχολούνται με το θέμα» (όπως μας ενημερώνουν μέλη του εδώ και χρόνια) είτε ψηφίζοντας ‘όχι’ στην επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Ένα από τα επιχειρήματα είναι ότι το κράτος έχει το ρόλο του νομοθέτη μόνο όσον αφορά τη θεσμοθέτηση μιας σχέσης που οδηγεί στην τεκνοποίηση. Θα πρέπει να μας εξηγήσουν τότε γιατί η πολιτεία αφήνει ανθρώπους που δεν μπορούν, ή δεν θέλουν, να κάνουν παιδιά να παντρεύονται και να απολαμβάνουν τις φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις καπηλευόμενοι τον κρατικό προϋπολογισμό και το δίκιο του ετεροφυλόφιλου οικογενειάρχη εργάτη.
Στη ρητορική του ΚΚΕ το σύμφωνο συμβίωσης είναι άδικο γιατί διαιωνίζει την ανισότητα του γάμου των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών και την επεκτείνει και στους ομοφυλόφιλους! Ποια ανισότητα; Την ασφαλιστική ανισότητα όπου αν ο ένας σύζυγος είναι ασφαλισμένος, ο άλλος θεωρείται ‘προστατευόμενο μέλος’ και δέχεται ασφαλιστικά προνόμια, αντί να έχει αυτά τα προνόμια από μόνος του ακόμα κι αν δεν εργάζεται. Αν δε διορθωθεί αυτή η τραγική ανισότητα, λέει το κόμμα, οποιαδήποτε ρύθμιση όχι απλά δεν είναι λύση προς την ισότητα ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά χειροτερεύει τη γενικότερη θέση των ανασφάλιστων. Μέχρι να λυθούν όλα τα σχετικά προβλήματα (όπου σχετικά είναι όλα τα προβλήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων) και μάλιστα τα ‘σοβαρότερα’ όπως π.χ. το ζήτημα των προσφύγων όπου διακυβεύονται και ζωές ακόμα, είναι υποκριτικό να παριστάνει η ελληνική κοινωνία ότι νοιάζεται για τις μειονότητες…
Είτε πρόκειται περί ομοφοβικής συμπεριφοράς είτε ιδεοληψίας (όπου η ιδεολογική καθαρότητα γίνεται αιτία κομπασμού κι όποιον πάρει ο χάρος) είτε ψηφοθηρίας των γερασμένων εν πολλοίς πια υποστηρικτών του κόμματος που ίσως να ονειρεύονται και την επιστροφή του προικοσύμφωνου, το ΚΚΕ έχει χάσει το δικαίωμα να δηλώνει ριζοσπαστικό ή προοδευτικό κόμμα και έχει δικαίως πάρει θέση δίπλα στις συντηρητικές τάσεις μιας έτσι κι αλλιώς ιδιαιτέρως συντηρητικής κοινωνίας -μαζί με την εκκλησία, την ακροδεξιά και τις περασμένες γενιές φοβικής νοοτροπίας.
Άλλη μια φορά η λογική του ‘ή όλα ή τίποτα’ φανερώνει τον ουτοπικό χαρακτήρα της σκέψης του ΚΚΕ που δεν διατίθεται να βοηθήσει μια μερίδα του ελληνικού λαού να αποκτήσει την αναγνώριση από την πολιτεία ότι αποτελεί ισότιμο κομμάτι της κοινωνίας, με το σκεπτικό ότι υπάρχουν κι άλλα προβλήματα πιο σοβαρά αυτή τη στιγμή –μ’ αυτό θα ασχολούμαστε τώρα; Το να λες βέβαια ότι πρώτα θα ασχοληθείς με το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας (ποιος θα μας πει ποιο είναι αυτό;) και μετά με τα υποδεέστερα (μόνο το μίσος, άντε ο φόβος, θα μπορούσε να βαφτίσει υποδεέστερο ένα θέμα ανθρώπινων δικαιωμάτων) σημαίνει να μην κάνεις ποτέ τίποτα. Γιατί αν περιμένεις την τέλεια λύση που θα διορθώσει τις βαθιές πληγές της σύγχρονης πραγματικότητας, δε θα έρθει ποτέ και θα χάσεις την ευκαιρία να βοηθήσεις αυτούς που χρειάζονται βοήθεια άμεσα. Είναι αλήθεια ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι η μόνη ευαίσθητη κοινωνική ομάδα που γίνεται αντικείμενο χλευασμού και καταπίεσης, όπως είναι επίσης αλήθεια ότι θα ήταν δίκαιο να υπάρξει καθολική ασφαλιστική κάλυψη ακόμα και για τους ανύπαντρους άνεργους, αλλά η επιμονή να απαιτείς να διορθωθούν όλες οι αδικίες και η αξίωση πως οτιδήποτε άλλο είναι υποκριτικό ή και αντιπαραγωγικό, μάλλον δημιουργεί την εντύπωση πως ο λόγος αντίδρασης στην τροπολογία του συμφώνου συμβίωσης είναι άλλος από τον δηλωμένο. Γιατί να μη λυθεί ένα πρόβλημα όταν αυτό είναι δυνατό;
Ακούστηκε και το άλλο από στελέχη του ΚΚΕ, ότι το σύμφωνο ανοίγει το δρόμο προς την υιοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ας αφήσουμε την περαιτέρω επιχειρηματολογία για αυτό το ζήτημα για μια άλλη φορά, και ας δεχτούμε τις σχετικές ενστάσεις σαν να είναι δόκιμες ή δεκτές. Είναι όμως, και πάλι, παράλογο να μην ψηφίζεις κάτι τώρα για κάτι που εκτιμάς ότι θα γίνει μετά. Εξάλλου, αν η μόνη ένσταση στο σύμφωνο είναι το θέμα της υιοθεσίας (που ούτως ή άλλως δεν τέθηκε καν για συζήτηση στη βουλή), είναι σαν να λένε πως κάνουν κάτι άδικο τώρα από φόβο μήπως οδηγηθούμε σε μια άλλη αδικία μετά.
Και κάτι τελευταίο. Η Ιρλανδία έκανε τραγικό σφάλμα όταν αποφάσισε με δημοψήφισμα την υπερψήφιση νόμου για τον πολιτικό γάμο ομοφυλόφιλων. Ποτέ δεν πρέπει να δίνεται δύναμη στην πλειοψηφία να αποφασίζει για τα δικαιώματα μιας μειοψηφίας. Δικαιώματα μειονοτήτων οφείλουν να κατοχυρώνονται μέσω της κοινοβουλευτικής οδού. Φαντάζομαι οι Ιρλανδοί ήξεραν πολύ καλά από πριν τον παλμό της κοινής γνώμης και προχωρώντας σε δημοψήφισμα απέκτησαν και το ατού της λαϊκής συναίνεσης για να περάσουν ένα νόμο που κανένας πια δεν θα μπορούσε να καταδικάσει με οποιουδήποτε είδους απαίτηση, εφόσον ο λαός αποφάσισε ότι ο νόμος είναι δίκαιος. Έθεσε όμως και ένα επικίνδυνο προηγούμενο για τις υπόλοιπες χώρες (όπως η Σλοβενία), όπου οι ομοφοβικοί και τα λοιπά αντιδραστικά στοιχεία μπορούν να επικαλεστούν την περίπτωση των Ιρλανδών για να απαιτήσουν δημοψήφισμα ξέροντας ότι αυτή τη φορά το αποτέλεσμα θα είναι διαμετρικά αντίθετο.
Το γεγονός όμως ότι η πλειοψηφία των πολιτών εκατό χρόνια πριν θα διαφωνούσε με τον μικτό γάμο ενός λευκού άντρα με μία μαύρη γυναίκα δεν θα έκανε δίκαιη την απαγόρευση τέτοιων γάμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου